همانطور که گذشت، کتاب مقدس مسیحیان از دو بخش اصلی تشکیل شده است:
عهد قدیم، که بیش از سه چهارم این کتاب را در بر می گیرد و مسیحیان و یهودیان آن را معتبر می دانند.
عهد جدید، که تنها مورد قبول مسیحیان است.
عهد جدید نیز همانند عهد قدیم مشتمل بر کتابها و رسالات متنوع و نیز مطالب گوناگونی است و به زبان یونانی نوشته شده است و این در حالی است که حضرت عیسی علیه السلام و حواریون به زبان آرامی که یکی از لهجه های زبان عبری است، سخن می گفته اند. علت این تفاوت آن است که با کشور گشایی اسکندر مقدونی)پادشاه یونان) و ایجاد یک امپراطوری بزرگ، زبان و فرهنگ یونانی در بسیاری از مناطق آن تبلیغ شد و زبان یونانی به عنوان زبان علمی و زبان دوم مورد توجه قرار گرفت. به گونه ای که بسیاری از مردم، به خصوص در حوزه ی دریای مدیترانه با این زبان آشنایی یافتند. هنگامی که رسولان مسیحی با مردم این مناطق سخن می گفتند و برای آنها می نوشتند، طبیعی بود که از زبان مشترک، یعنی یونانی استفاده می کردند. (1).
عهد جدید شامل بیست و هفت کتاب و نامه می باشد که به وسیله ی نُه نویسنده نوشته شده است و اگر پولس رسول را نویسنده ی رساله به عبرانیان بدانیم، تعداد نویسندگان عهد جدید به هشت نفر کاهش پیدا خواهد کرد. این کتاب ها در طول تقریباً کمی بیشتر از نیم قرن، یعنی از حدود سال 45 میلادی تا حدود 100 میلادی، به رشته ی تحریر در آمده اند. (2).
کتاب هاى عهد جدید: عهد جدید مشتمل بر چهار انجیل، اعمال رسولان، سیزده نامه ی منسوب به پولس، رساله به عبرانیان، یک نامه ی منسوب به یعقوب، دو نامه ی منسوب به پطرس، سه نامه ی منسوب به یوحنّا، یک نامه ی منسوب به میودا و مکاشفه ی یوحنّا است. حضرت عیسى علیه السلام هیچ یک از این کتاب ها را ننوشت و عهد جدید تماماً بعد از وفات ایشان نوشته شده است.
آرچیبالد رابرتسون می گوید: «چهار انجیل از قدیم الایام به متی، مرقس، لوقا و یوحنّا نسبت داده می شوند؛ ولی عنوان اصلی اناجیل نامعلوم است. نام بیشتر کتاب های یونانی صریحاً به نویسنده ی آنها اضافه می شود. مثلاً می گویند: ایلیادِ هومریا و جمهوری افلاطون. این در حالی است که برای انجیل ها، حرف اضافه ی «Kata» (در زبان یونانی به معنای به روایتِ…) به کار می برند و گویا بدین شیوه، از نسبت دادن آن کتاب ها به نویسندگان سنّتی آنها می پرهیزند«(3).
سه انجیل متى(4)، مرقس(5) و لوقا شباهت هاى زیادى با یکدیگر دارند و فصل به فصل و گاه آیه به آیه ی آنها با هم شبیه است؛ هرچند که بعضاً در شرح جزئیّات، اختلافاتى میان روایت هاى آنها مشاهده مى شود. از این رو، بر این سه اثر نام «انجیل هاى همنوا«(6) نهاده اند. مطالب انجیل های همنوا، با تعالیم اسلام در رابطه با حضرت عیسی علیه السلام تفاوت چندانی ندارد. در مقابل اناجیل همنوا، انجیل یوحنا قرار دارد. این انجیل از لحاظ ساختار متن با سه انجیل دیگر تفاوت هایى دارد و در آن تعالیم و سخنان مسیح با سبک دیگرى ارائه شده است. به انجیل یوحنا، انجیل الهیاتی یا لاهوتی نیز گفته می شود.
البته محققان جدید کتاب مقدس بر آنند که غیر از هفت یا هشت رساله ی پولس، در نویسندگان بقیه ی بخش ها تردید است و از خودِ هر یک از قسمت ها، دلیل قابل توجهی برای تعیین نویسنده ی آنها به دست نمی آید. (7).
نکته ای که درباره ی عهد جدید باید تذکّر داد، این است که مسیحیان معتقدند که حضرت عیسی علیه السلام هرگز کتابی نیاورده است و اصلاً لازم نبوده است که کتابی بیاورد؛ چون پیامبران که واسطه ی بین خدا و بشرند از طرف خدا پیام و کتاب می آورند. ولی حضرت عیسی علیه السلام خود خداست و عین وحی است(8) و بنابراین، رفتار و گفتار او برای انسان ها کافی است و اناجیل را دیگران بعد از وفات حضرت عیسی علیه السلام – به عقیده ی مسیحیان – نگاشته اند. پس باید توجه داشت که اعتقاد مسیحیان با آنچه در فرهنگ و متون اسلامی درباره ی حضرت عیسی علیه السلام و کتاب او وجود دارد، متفاوت است. (9).
1) کتاب مقدس، عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، ص 33.
2) معرفی عهد جدید، مریل تنی سی، ترجمه ی، ط.میکائلیان، ج1، ص 136.
3) عیسی، اسطوره یا تاریخ، ترجمه ی حسین توفیقی، ص 19 و20.
4) معلوم نیست که انجیل متی توسط متی نوشته شده باشد. این انجیل بر خلاف سایر 26 کتاب، ابتدا به زبان آرامی نوشته شد و بعد به یونانی ترجمه شد.
5) احتمالاً اولین انجیل نوشته شده همین انجیل مرقُس است. زیرا مطالب آن در اناجیل دیگر هم منتشر شده است.
6) Synoptic.
7) عهد جدید، تاریخ نگارش و نویسندگان، عبدالرحیم سلیمانی، فصلنامه هفت آسمان، شماره دوم و چهارم، ص 75.
8) تاریخ کلیسای قدیم، میلر، و. م، ص 66؛ کلام مسیحی، توماس میشل، ص 28.
9) البته بین محققان در این باره که اناجیل موجود از چه منبعی استفاده کرده اند، اختلاف است. برای مثال، برخی از آنان یک منبع فرضی با علامت اختصاری «Q» (مخفف کلمه آلمانی Quelle) به معنای منبع مطرح می کنند و می گویند: برخی از اناجیل باید از این منبع استفاده کرده باشند. (مسیحیت، عبدالرحیم سلیمانی، ص206؛ درآمدی بر شناخت کتاب مقدس، عبدالرحیم سلیمانی؛ فصلنامه ی هفت آسمان، شماره 2، ص165(.
